Przebudzenie [tekst własny] [W]

Peegy

Budzę się.
Biały puch okrywa okna.
Kolejny zimowy dzień.
Ciało odmawia posłuszeństwa.
Nie chcę na nowo przeżywać tego samego.
Lecz czy mam jakiś wybór?
Czy mogę się oderwać?
Na chwilę być szczęśliwą?
Nie.
Coś mi na to nie pozwala.
Coś siedzącego w mej głowie.
Tego nie da się zabić.
Jedyne co mogę robić to być temu posłuszna.
To od niego zależy mój humor.
Tak jakby coś się mną bawiło.
Czy mam tego dosyć?
Pewnie.
Ale nie potrafię z tym wygrać.
Spoglądam niechętnie w kalendarz.
To ten dzień.
Dla wielu tak szczęśliwy.
Tak radosny i wesoły.
A dla mnie?
Obojętny.
Taki jak inne,
Choć nie w całości.
Nie konkretnie ten.
Od roku tak się staram,
Żeby nie podjąć złej decyzji.
Żeby nie popełnić błędu,
Jaki popełniło wielu.
Cały czas mam tą głupią nadzieję,
Że może jednak coś się zmieni.
Coś zaskoczy w mym życiu,
A ja stanę się szczęśliwsza.
Lecz czy to nie nadzieja jest matką głupich?
Tak...
Ale w końcu taka jestem.
Walczę ze sobą,
Choć mam już tego dość.
Chciałabym zasnąć,
Uciec od tego wszystkiego.
Od obowiązków,
Od dojrzałości,
Odpowiedzialności.
Ale wiem, że żeby tak się stało,
Muszę zrobić jedną rzecz,
Której boję się nade wszystko.
Chłód zimy przerywa rozmyślania.
Potrzebuję powietrza.
Czegoś co mnie orzeźwi.
Kieruję się tam gdzie zawsze.
W miejsce, które widziało mój smutek,
Płacz,
I szczęście.
Miejsce, które zna me sekrety.
Woda jest zamarznięta.
A gdyby tak jednak?
Może będzie łatwiej?
Nie tylko mi ale i innym.
Mały wypadek i koniec.
Koniec wszystkich problemów.
Lód woła mnie.
Robię jeden mały krok.
Potem kolejny i kolejny.
Wiem, że od wody dzielą mnie milimetry.
Nie będzie mi brakować tego wszystkiego.
A potem słyszę trzask.
Lód pęka a ja wpadam do lodowatej wody.
Co wtedy czułam?
Chłód i szczęście.
W końcu się uwolniłam.
Odczepiłam się od problemów.
Byłam spokojna...
Wtedy zaczął się nowy etap życia.
Wtedy tak naprawdę się obudziłam.

Necklice

Tak bez żadnego komentarza autorki?
By the way, moje zdanie już znasz i ono się nie zmieniło. Dalej podobają mi się twoje wiersze.